۱. کمبود لکوموتیو چه تاثیری در فعالیت شرکت شما گذاشته؟
این سوال جالبی است از این بابت که مثلا از یک راننده رالی سوال کنند اگر شما ماشین نداشته باشی چه تاثیری در فعالیت شما دارد دقیقا چیزی وجود ندارد که دیگر راجع به آن وارد صحبتی شد .
شرکت الوند نیرودر زمره اولین شرکتهایی است که با سرمایه گذاری در تامین لکوموتیو از سال 92 فعالیت اصلی خودرا در زمینه حمل بار ریلی اغاز نموده این شرکت با اعتمادی که به بدنه حاکمیتی داشته تمامی سرمایه گذاری خود را درسبد لکوموتیو قرار داده و این واقعا ریسک بزرگی است از دو بابت اول اینکه تمامی فعالیت این شرکت صرفامعطوف به راه اهن جمهوری اسلامی بعنوان مشتری منحصر بفرد گردیده و دوم اینکه نقد پذیری این سرمایه گذاری تقریبا نزدیک به صفر است و شما ملزم هستید تا با تمامی شرایط چه سخت و چه بحران مسیری برای ادامه حیات بیابید.
شما با این فرضیات چه چیزی را متصور میشوید اینکه سرمایه گذاری 1000 میلیاردی کرده اید ، تنها محل درآمد شرکت از محل عملکرد لکوموتیو است ، هزینه های نگهداری این تجهیز گران قیمت دلاری است و عملیات نگهداری آن روزانه است (روزانه دلار خرج میشود )، تامین اغلب نهاده های ان نقدی است وهمه این مشکلات را در یک کفه قرار دهید و درکفه دیگر چه دارید یک تعرفه دستوری وطلبی که پس از ده ماه از محقق شدن ان توسط تنها مشتری انحصاری شما تاکنون پرداخت نشده و البته این ضایعه را نیز اضافه نمایید که قدرت ان نقدینگی ده ماه پیش درحال حاضر چه اثری دارد قطعا قدرت اثر آن کاهش بسیار و جبران ناپذیری داشته .
بطور مختصر ادامه این روند بدلیل تاثیر نمایی همانند دومینو خواهد بود و کلا شرکت ها را زمینگیر خواهد نمود ، یعنی لکوموتیو بدلیل نبود نقدینگی از حرکت باز می ایستد و با خواب لکوموتیو درآمد عملیاتی شرکت کاهش میبابدو با کاهش درآمد عملیاتی ، نقدینگی کاهش میابدواین روند حرکت به سمت تباهی شرکت است
2. به نظر شما راهکار عبور از این بحران چیه؟
انچه که واضح است علت لعلل شرایط و بحران فعلی رویکرد راه آهن بعنوان دستگاه سیاستگذاری و حاکمیتی است وتا زمانی که این استراتژی تغییر نکند این قطار فراری با سرعت بیشتری به مسیر بی هدف خود ادامه خواهد داد پر واضح است که اولین اقدام بازنگری استراتژی ها و پیش بینی اقدامات اصلاحی و اراده قوی در انجام اقدامات اصلاحی است .
قطعا برای خروج از این بحران باید اقدامات مختلف و در مقاطع کوتاه مدت و دراز مدت باید انجام گردد .
درکوتاه مدت بحرانی ترین موضوع راه آهن عدم تعادل در درآمد های جاری و هزینه های جاری این شرکت است. هزینه ها در حال حاضر قابل کاهش نخواهد بود و یا با اتخاذ تدابیری هم که صورت پذیرد در دامنه با اهمیتی تغییر نخواهد نمود . پس علاوه بر کنترل هزینه ها تمرکز باید بر درآمدهای جاری باشد که این امر بیشتر به بازرگانی و استراتژی کسب و کار راه آهن مرتبط است و با یک ارزیابی کارشناسانه درحوزه بارهای ریل پسند و اتخاذ تعرفه واقعی بر اساس بهای تمام شده و سود مناسب نسبت به ارایه خدمات اقدام نماید در عین حال میزان هزینه های معوق جاری راه آهن چندان زیاد نیست شاید درحدود سه همت که نتواند با انتشار اوراق جبران نماید که البته میتواند پیش از سر رسید تعهدات، با مولد سازی داراییهای غیر ضروری نسبت به انجام تعهدات مالی خود اقدام نماید.
در خصوص رویکرد میان و یا بلند مدت بنظر بنده اینست که راه آهن باید با سرعت و اراده هر چه بیشتردر راستای اجرای اصل 44 قانون اساسی و انجام تکالیف آن و مطابق اسناد متعاقب بالادستی اقدام نماید چرا که انجام این امربعنوان یک سند کارشناسی که توسط مرکز پژوهشهای مجلس ارزیابی و تولید شده ،و بطور حتم زوایای مختلف آن با توجه به مطالعات داخلی ،مشابهات خارجی و ملاحظات بومی سنجیده و قانونی گردیده است .
برای حرکت به سمت خصوصی سازی اولین مشکل تعیین تکلیف منابع انسانی است که به نظر بزرگترین مشکل این سازمان نیز میباشد بطوریکه بیش از 70 درصد نقدینگی جاری راه اهن را به خود اختصاص میدهد و تعیین تکلیف این بخش از راه آهن بسیار حایز اهمیت است که البته در تمامی راه آهنهای دنیا که اقدام به خصوصی سازی نموده اند نیز این دغدغه بطور مشترک وجود داشته، جالب است که راه آهنهای دولتی دنیا بواسطه گستردگی خود سیستم تعلیق برخی مسایل سیاسی از قبیل کنترل بیکاری و… بوده اند و بیش از ظرفیت و نیاز واقعی جذب نیرو داشته اند تا حدی که در برخی کشورها که اقدام به خصوصی سازی نموده اند تا 75 درصد نیروها تعدیل شده اند، برای این موضوع بنظر بنده راه حل مشکل اقدام به مولد سازی داراییهای این سازمان والبته همسو با تکالیف و اهداف خصوصی سازی است به عبارتی یک تیرو دو نشان خواهد شد ، بطور مثال واگذاری تمامی لکوموتیو ها و دپوهای تعمیراتی درقانون پیش بینی و تکلیف شده خوب از این فرصت استفاده شده و با واگذاری انها واخذ نقدینگی همین دو بخش که بسیار بیشتر از انچه که برای بازخریدی نیروهایی تعدیلی است میتواند پرداخت نماید . در خصوص نحوه گذر از حالت دولتی به خصوصی ماموریت و وظایف هیات مدیره راه آهن بسیار خطیر و اراده این هیات بسیار تاثیر گذار است ، پیشنهاد بنده اینست با توجه به اینکه راه آهن شکل و شمای یک شرکت را هم دارد صرفا باید از الگوهای اجرا شده در خصوصی سازیهای موفق تبعیت نماید تا بتواند این شرایط گذار را با سرعت و مداومت و با کمترین هزینه طی کند دراین خصوص پیشنهاد مشخص بنده انتخاب اعضای هیات مدیره محترم راه آهن از بین نخبگان بخش خصوصی است که هر یک در امری از بخشی که قرار به واگذاری است تبحر و تخصص منحصر دارد ، این هیات میتواند بعنوان یک بازوی قوی از حیث حرفه ای از جمله شناخت بازار ،تهدیدات اقتصادی ،زبان مالی از بابت هزینه فایده و البته امورات اجرایی در این حالت گذار به کمک راه آهن بیایند و پس از اتمام فرآیند خصوصی سازی مجددا هیات مدیره به حالت قبل و انتخاب اعضای مد نظر بازگردد.
پیش بینی شما درباره اینده چیه؟ (توقع دارید این مساله زود حل بشه یا نه)
درحال حاضر وبا توجه به تمامی فاکتورهای تاثیر گذاردر امر نقدینگی ، توقع حل سریع مسیله نمیرود ولی این صنعت صنعتی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت و قطعا با توجه به اهمیت این صنعت بعنوان یک صنعت مادر و صنعتی که زیر ساخت پیشرفت بوده و البته شاخص توسعه در کشورهای درحال توسعه میباشد و مهمتر از همه با توجه به منویات فرمایشات مقام معظم رهبری در حمایت و الویت قرار دادن این صنعت و بااتخاد تصمیمهای کلیدی وحمایتی از طرف سازمانهای بالادستی از این شرایط خارج و به یاری خداوند به رشد و شکوفایی لازم برسد.
